Πώς επηρεάζει η σχέση με τον πατέρα τις δικές μας σχέσεις και τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Η επίδραση της σχέσης ή της απουσίας του πατέρα στην ψυχική μας ανάπτυξη έχει σημαντικό αντίκτυπο στην πορεία της ζωής μας.

Επηρεάζει τις επιλογές μας, τις σχέσεις μας, και κατά συνέπεια τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά.

Η σχέση μεταξύ πατέρα και παιδιού είναι καθοριστική. Ο πατέρας αποτελεί συχνά το πρώτο πρότυπο ανδρικής φιγούρας, προστασίας, επιβεβαίωσης και αναγνώρισης.
Όταν αυτή η σχέση είναι:

• Απόμακρη ή αδιάφορη

• Αυστηρή ή επικριτική

• Απούσα (σωματικά ή συναισθηματικά)

• Ή, αντιθέτως, υπερβολικά εξιδανικευμένη

είναι πιθανό να δημιουργηθούν εσωτερικά κενά, τα οποία, χωρίς επεξεργασία, μεταφέρονται στις ενήλικες σχέσεις.

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Δεσμού (Attachment Theory), που διατυπώθηκε από τον John Bowlby και εμβαθύνθηκε από τη Mary Ainsworth, η ποιότητα των πρώτων σχέσεων ζωής, ιδιαίτερα με τους βασικούς φροντιστές όπως ο πατέρας, επηρεάζει τη συναισθηματική μας σταθερότητα.
Παιδιά που μεγάλωσαν με συναισθηματική αστάθεια ή απόσταση, συχνά αναπτύσσουν ανασφαλή τύπο δεσμού, κάτι που δυσκολεύει τις στενές, σταθερές σχέσεις στην ενήλικη ζωή.

Πώς εκφράζονται αυτά στην πορεία;

1. Χαμηλή αυτοεκτίμηση

2. Σχέσεις με ανάγκη επιβεβαίωσης

3. Φόβος εγκατάλειψης

4. Δυσκολία στα συναισθηματικά όρια

Η μητρότητα φέρνει μαζί της έναν καθρέφτη. Ό,τι ήταν ασυνείδητο, γίνεται ορατό μέσα από τη σχέση με το παιδί.

Η μαμά που έχει βιώσει έλλειψη από τον πατέρα της:

• Μπορεί να υπερπροστατεύει.

• Να δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τον σύντροφό της ως πατέρα.

• Να αγωνιά να μην επαναλάβει ό,τι την πλήγωσε.

🗣 Μαρτυρία:
«Δεν θυμάμαι να με έχει πάρει ποτέ αγκαλιά. Και τώρα φοβάμαι ότι πνίγω τα παιδιά μου με αγάπη, γιατί νιώθω πως αν δεν τους δείξω πόσο τα θέλω, θα φύγουν...» – Άννα, 37

Αντιμετώπιση:

Η αναγνώριση είναι το πρώτο βήμα. Δεν έχει σημασία να βρεις ποιος φταίει, αλλά να καταλάβεις τι κουβαλάς.

Όπως γράφει και η ψυχοθεραπεύτρια Susan Forward στο βιβλίο της “Toxic Parents”:

«Ένα παιδί που δεν έλαβε αποδοχή ή ενίσχυση από τον πατέρα του, συχνά θα ψάχνει επιβεβαίωση στους άλλους σε όλη του τη ζωή, μέχρι να μάθει να την προσφέρει στον εαυτό του.»

Κλείνοντας:

Η σχέση με τον πατέρα μάς ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωής μας.
Σίγουρα δεν είμαστε υπεύθυνες εμείς οι ίδιες για τις πληγές της παιδικής ηλικίας.
Είμαστε όμως υπεύθυνες για το τι επιλέγουμε να κουβαλήσουμε μαζί μας στην ενήλικη ζωή και κυρίως για τον τρόπο που θέλουμε να μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά.

Διάβασε σχετικό άρθρο εδώ: Πώς επηρεάζει η παιδική σχέση με τους γονείς την ενήλικη ζωή μας;

 Πηγές:

• Forward, S. (1989). Toxic Parents: Overcoming Their Hurtful Legacy and Reclaiming Your Life. Bantam Books.

• Bowlby, J. (1988). A Secure Base: Parent-Child Attachment and Healthy Human Development. Basic Books.

• Psychology Today (2020). What Are “Daddy Issues”?