Πένθος: Πώς το βίωσα και τι με βοήθησε να σταθώ ξανά στα πόδια μου
Το πένθος είναι ένα μονοπάτι που κανείς δεν θέλει να διαβεί, αλλά όταν έρχεται, μας αλλάζει. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να το βιώσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πονάει. Και αυτό που έμαθα είναι ότι δεν περνάει, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό.
Η πρώτη φορά που βίωσα μία σοβαρή απώλεια μέσα στην οικογένειά μου ήταν όταν ήμουν παιδί. Με την πάροδο των χρόνων ακολούθησαν και άλλες απώλειες δικών μου ανθρώπων, όμως την πιο σημαντική απώλεια την βίωσα με τον θάνατο της μητέρας μου. Γενικά σαν άνθρωπος, αντιμετωπίζω τις δύσκολες καταστάσεις με απόλυτη ψυχραιμία, σε σημείο που κάποιος τρίτος ίσως να το χαρακτήριζε απάθεια. Ίσως να είναι ένας μηχανισμός άμυνας, για να μην λυγίσω μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους ή ακόμα μπορεί να βοηθάει και εμένα την ίδια. Στις δικές μου περιπτώσεις υπήρξαν στιγμές που η θλίψη ήταν αφόρητη, αλλά υπήρξαν και στιγμές που με βοήθησαν να συνεχίσω. Θέλω να μοιραστώ κάποιες από αυτές, με την ελπίδα ότι ίσως βοηθήσουν και κάποιον άλλο που περνάει κάτι παρόμοιο.
Αποδοχή των συναισθημάτων
Δεν πίεσα τον εαυτό μου να νιώσει καλύτερα γρήγορα. Υπήρχαν μέρες που η στεναχώρια ήταν έντονη, και άλλες που μπορούσα να χαμογελάσω λίγο. Έδωσα χώρο σε όλα τα συναισθήματα, χωρίς ενοχές.Το γράψιμο
Η καταγραφή των σκέψεών μου σε ένα ημερολόγιο με βοήθησε πολύ. Ήταν ένας τρόπος να επεξεργαστώ όσα ένιωθα, να μιλήσω χωρίς να περιμένω απαντήσεις.Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι
Στην αρχή, δεν ήθελα να μιλήσω. Όμως όταν το έκανα, κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχεις κάποιον να ακούει χωρίς να προσπαθεί να σου πει "γίνε πιο δυνατός" ή "όλα θα περάσουν". Δεν χρειάζεται να ακούσεις λόγια, αρκεί να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος.
Η καθημερινότητα
Ακόμη και όταν όλα μου φαίνονταν μάταια, προσπάθησα να διατηρήσω σταθερή την καθημερινότητά μας και τις συνήθειές μας. Η φροντίδα των παιδιών , το διάβασμα, οι δραστηριότητες, η δουλειά μου και οι υποχρεώσεις με κράτησαν όρθια.Η αποδοχή του ότι το πένθος δεν φεύγει, αλλά αλλάζει μορφή
Δεν ξεπερνάς την απώλεια, αλλά βρίσκεις έναν νέο τρόπο να συνεχίσεις τη ζωή σου με αυτήν.
Δημιουργία ενός προσωπικού τελετουργικού
Κάτι που με βοήθησε πολύ ήταν να δημιουργήσω ένα μικρό τελετουργικό στη μνήμη του αγαπημένου μου προσώπου. Για παράδειγμα, άναβα ένα κερί κάθε βράδυ και επισκεπτόμουν όποτε μπορούσα το μνήμα. Άλλοι ίσως γράφουν γράμματα, φυτεύουν ένα δέντρο ή κρατούν ένα αντικείμενο που τους θυμίζει όμορφες στιγμές. Ένα τέτοιο τελετουργικό μπορεί να προσφέρει μια αίσθηση σύνδεσης και γαλήνης.
Αν περνάς κι εσύ κάτι παρόμοιο, θέλω να σου πω πως δεν είσαι μόνος. Και πως, με τον καιρό, ο πόνος θα γίνει λιγότερο αιχμηρός. Θα βρεις τον δικό σου ρυθμό. 💙
💔🖤
ΑπάντησηΔιαγραφή